Gryzonie żywią się gnocchi

Błysnął humorem redaktor Robert Mazurek w najnowszym numerze „Uważam Rze”, który świeci z okładki postaciami (chyba) z gry The Sims, promującej w założeniu jajcarski artykuł wspomnianego autora – o „lemingach”. Swoją drogą, kolejny znamienny przykład na poziom tego tygodnika – co u nich wybiera się na wiodący artykuł numeru.

Określenie „leming” funkcjonuje od paru lat w kręgach kaczystowskich jako pogardliwa nazwa osoby-nie-głosującej-na-PiS. Określenie to jest elementem semantycznej puli służącej kaczystom do racjonalizacji swoich postaw i poglądów. Reszta z tej puli to samookreślenia „niezależny”, „niepokorny”, „samodzielnie myślący”, „pod prąd” itp. Potrzeba ciągłego przekonywania samych siebie o swoim otwartym, refleksyjnym, niepoddającym się propagandzie umyśle do złudzenia przypomina zjawisko konstruowania nazw państw w odniesieniu od ich ustrojów politycznych. Jak wiadomo, wśród państw demokratycznych pełna nazwa czasem zawiera słowo „demokratyczny/demokratyczna”, a czasem nie. Zawsze natomiast „demokratyczny” w nazwie posiada państwo radykalnie totalitarne. Podobnie jest z kaczystami – są oni jedyną w społeczeństwie grupą o poglądach tak silnie i bezmyślnie zdeterminowanych aktualną wykładnią Prezesa bądź jego najbliższych przybocznych. Stąd obsesyjna potrzeba, aby ideologiczny przymus entuzjastycznego poparcia dla dowolnej bzdury, jeżeli tylko certyfikowanej przez guru, racjonalizować oparciem o swoje dogłębne, osobiste, wnikliwe i bardzo niezależne analizy.

Wracając do Roberta Mazurka – jego tekst jest tak tępym gniotem, że stanowi twardy argument za wyznawanym przeze mnie poglądem, iż media ekipy Lisickiego/Karnowskich/Jankego w żaden sposób nie górują jakościowo nad szmatławcami Sakiewicza. I nawet nie chodzi o wtórność – koncepcja żartobliwego artykułu jako wypunktowania karykaturalnie przedstawionych cech danej grupy jest co prawda mocno oklepana, ale mimo to można to wciąż zrobić dobrze – przykładem choćby artykuł o hipsterach z niedawnego numeru Newsweeka, albo niejedno hasło z nonsensopedii. Niemniej tekst Mazurka nie jest po prostu nieoryginalny. Jest do tego stopnia tragiczny, że przychodzą do głowy tylko dwa wyjaśnienia – albo rażący błąd warsztatowy (miał wybitnie zły dzień/bardzo mało czasu/jest naprawdę bardzo ograniczonym gościem itp.), albo budzącą grozę nienawiść autora do otaczającego, nawet tego najbardziej zwyczajnego, świata. Albo jedno i drugie.

Jeżeli trafnie diagnozuję stan umysłu Mazurka, to czyni to ów artykuł, satyryczny w założeniu, smutnym, wręcz przygnębiającym. Smutne jest w nim bowiem to, co artykuł mówi o samym Mazurku. A zarazem o sednie kaczystowskiej ideologii.
Szyderstwo autora dotyka bowiem takich rzeczy, jak posiadany samochód czy miejsce zamieszkania. Mazurek więc albo jest aż tak głupi, albo ideologizuje sobie nawet takie towary pierwszej potrzeby i musi jakoś wtłoczyć tutaj swój „standard leminga”. W jego łepetynie „mainstreamowość” to najwyraźniej jakiś meta-obciach nawet wtedy, kiedy dotyczy podstawowych potrzeb realizowanych w jedyny osiągalny sposób.

Mazurek nie tylko się ośmiesza, uznając gnocchi, sushi czy włoską kawę za pozerstwo. Nie da się oprzeć wrażeniu, że Mazurek zwyczajnie brzydzi się ludźmi zadowolonymi. Co on bowiem tak naprawdę piętnuje swoją, hm, satyrą? Umiarkowany sukces ekonomiczny, jak zdolność kredytowa czy drobne namiastki luksusu w postaci kawy w kawiarni, butelki markowego wina, nowego samochodu w najniższej klasie?

PRL-owska mentalność, czyli kaczyzm w wyjątkowo szczerym – i pewnie dlatego tak smutnym – wydaniu.

Spotykałem kaczystów starających się swoją „antylemingową” pogardę kierować inaczej, w stronę swojego rodzaju „wstydu” wobec własnej kultury i bezmyślnego naśladownictwa Zachodu. U Mazurka jednak tego nie ma, zestaw „cech leminga” jest dobrany zupełnie inaczej. Trudno bowiem zaliczyć do owego „wstydu” tak zwyczajne i kulturowo neutralne sprawy jak upodobanie do włoskiej kawy, klusek czy wina (o, tu może być jakiś klucz – może złe wspomnienia, np. związane z kobietą, która sarmacki dowcip i intelekt Mazurka zlekceważyła dla charyzmy jakiegoś przystojnego Włocha?), albo zakupy w międzynarodowych sieciach handlowych. O kupowaniu mieszkań na kredyt nie mówiąc.

Chciał Mazurek wyszydzić „lemingi”, a w efekcie wyszydził samego siebie – człowieka, którym telepie ideologiczna nienawiść na widok najzwyklejszych ludzi siedzących w kawiarni, uśmiechających się, przechadzających się po sklepie. Młodych ludzi ze stałą pracą, zdolnością kredytową i własnym mieszkaniem.

Nie wiem, jaka jest Mazurkowa wizja człowieka „niebezrefleksyjnego”, ale – mimo iż mieszkam w domku, a nie w mieszkaniu, nie jeżdżę Toyotą, z kaw preferuję latte i freddo, a nie czarne, z win Badagoni, czy ogólnie kaukaskie nad śródziemnomorskie (z włoskich raczej Nebiolo), TVN24 nie odbieram a facebooka nie używam – przeraża mnie, że mógłbym być kimś takim. To oczywiście mi nie grozi. Wiadomo, że niebezrefleksyjnym wg Mazurka być nie mogę, pozostaję klasycznym „lemingiem”. Nie głosuję bowiem, i nigdy nie będę głosował, na PiS – zatem nie spełniam „nie-lemingowego” condicio sine qua non.

Reszta jest milczeniem.